top of page

DE OVEREENKOMST VAN PARIJS

Accord de Paris.jpg

Het begon allemaal met de ondertekening van het "Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering", dat in 1992 werd aangenomen op de Earth Summit in Rio de Janeiro door de toenmalige Europese Unie en 154 andere staten. Dit is de eerste poging, in het kader van de Verenigde Naties, om klimaatverandering duidelijk te definiëren, de uitdagingen ervan te meten en te proberen deze te verhelpen. Deze conventie is helaas niet bindend en alle opeenvolgende jaarvergaderingen (van COP1 tot COP25) lijken niet op een significante manier te zijn ontkiemd.

 

Waarnemers hoopten dat de Overeenkomst van Parijs ondertekend werd op COP 21 op 12 december 2015 (in werking getreden op 4 november 2016) door 195 staten. betere resultaten zou opleveren, aangezien het juridisch bindend is.

 

Helaas trok Donald Trump, een groot transhumanist voor de eeuwigheid, de Verenigde Staten terug uit de overeenkomst. op 4 november 2020, de dag na zijn inauguratie als president van de Verenigde Staten, trof Zijn besluit de meerderheid van de ondertekenende staten en zelfs enkele Amerikaanse staten. De gouverneurs van Californië, New York en Washington verenigden zich in een "Climate Alliance".

 

De 19.02.2021Joe Biden herstelde de tweede wereldvervuiler in de Overeenkomst van Parijs, die waarschijnlijk de strijd tegen klimaatverandering zal versnellen.

 

​

Wat biedt de Overeenkomst van Parijs?  

 

Klimaatverandering tegengaan: vervuilende uitstoot verminderen

 

  1. Op de lange termijn de opwarming van de aarde onder de 2% van het pre-industriële niveau houden.

  2. zich blijven inspannen om de temperatuurstijging te beperken tot 1,5%, wat het mogelijk zou maken om de inspanningen voort te zetten om de temperatuurstijging te beperken tot 1,5 ° C, wat de risico's en gevolgen van klimaatverandering sterk zou verminderen;

  3. streven naar een zo snel mogelijke piek in de wereldwijde emissies, in het besef dat deze trend langzamer zal verlopen in ontwikkelingslanden;

  4. ga dan snel over tot reducties, gebaseerd op de best beschikbare wetenschappelijke gegevens, om in de tweede helft van de eeuw een evenwicht te bereiken tussen emissies en verwijderingen.

Landen presenteerden uitgebreide nationale klimaatactieplannen (Nationally Bepaalde Bijdragen, NDC's). Deze zijn nog niet voldoende om de temperatuurdoelstellingen te halen, maar het akkoord maakt de weg vrij om ze te halen.

 

Landen zijn overeengekomen

  1. om de 5 jaar bijeen te komen om de collectieve voortgang in de richting van het bereiken van langetermijndoelen te beoordelen en partijen te informeren over de actualisering en versterking van hun nationaal vastgestelde bijdragen;

  2. om elkaar te informeren en het publiek te informeren over de manier waarop zij klimaatacties uitvoeren;

  3. toezien op de voortgang van de toezeggingen die in het kader van de overeenkomst zijn gedaan door middel van een sterk systeem van transparantie en verantwoordingsplicht.

​

Aanpassing

 

De landen hebben afgesproken:

  1. hun vermogen om de gevolgen van klimaatverandering het hoofd te bieden versterken;

  2. blijvende en versterkte internationale steun verlenen aan aanpassingsinspanningen in ontwikkelingslanden.

Verlies en schade

 

De overeenkomst:

  1. erkent het belang van het voorkomen, beperken en aanpakken van verlies en schade in verband met de nadelige effecten van klimaatverandering;

  2. erkent de noodzaak van samenwerking en versterking van het begrip, de actie en de steun op verschillende gebieden, zoals systemen voor vroegtijdige waarschuwing, paraatheid bij noodsituaties en regelingen voor klimaatrisicoverzekeringen.

Rol van steden, regio's en lokale autoriteiten

 

De overeenkomst erkent de rol van niet-overheidsactoren bij het aanpakken van klimaatverandering, waaronder steden, lokale autoriteiten, het maatschappelijk middenveld en de particuliere sector. 

Deze zijn uitgenodigd:

  1. hun inspanningen opvoeren en acties ondersteunen die gericht zijn op het verminderen van emissies;

  2. veerkracht opbouwen en de kwetsbaarheid voor de gevolgen van klimaatverandering verminderen;

  3. regionale en internationale samenwerking te ondersteunen en te bevorderen.

​

Bijstand

 

  1. De EU en andere ontwikkelde landen zullen initiatieven blijven steunen die in ontwikkelingslanden worden uitgevoerd om de uitstoot te verminderen en weerstand te bieden tegen de gevolgen van klimaatverandering.

  2. Andere landen worden aangemoedigd om dit soort steun op vrijwillige basis te verlenen of te blijven verlenen.

  3. De ontwikkelde landen willen hun gezamenlijke doelstelling nastreven om 100 miljard dollar per jaar te mobiliseren tot 2020 en daarna tot 2025. Na deze periode zal een nieuwe, ambitieuzere doelstelling worden vastgesteld.

Katowice-regels

 

Het klimaatpakket van Katowice

 

aangenomen tijdens de klimaatconferentie van de Verenigde Naties (COP24) in december 2018, bevat het gemeenschappelijke en gedetailleerde regels, procedures en richtlijnen die concreet vorm geven aan de Overeenkomst van Parijs.

Het bestrijkt alle kritieke gebieden, waaronder transparantie, financiën, mitigatie en aanpassing, en biedt flexibiliteit aan partijen die het nodig hebben gezien hun capaciteiten, terwijl het hen in staat stelt hun toezeggingen na te komen en hierover op een transparante, alomvattende, vergelijkbare en consistente manier verslag uit te brengen. 

Het zal de partijen ook in staat stellen hun bijdrage aan de strijd tegen klimaatverandering geleidelijk te versterken om de langetermijndoelstellingen van de overeenkomst te bereiken.

 

Wereldwijd klimaatactieplan

 

Buiten de formele intergouvernementele onderhandelingen ondernemen landen, steden en regio's, bedrijven en leden van het maatschappelijk middenveld over de hele wereld actie om de klimaatsamenwerking te versnellen ter ondersteuning van de Overeenkomst van Parijs, als onderdeel van het wereldwijde klimaatactieprogramma .

 

Rol van de EU

 

De EU speelt een leidende rol in het internationale optreden ter bestrijding van klimaatverandering. Het heeft een beslissende bijdrage geleverd aan de onderhandelingen over de Overeenkomst van Parijs en blijft wereldwijd toonaangevend.

De nationaal bepaalde bijdrage (NDC) van de EU in het kader van de Overeenkomst van Parijs is om de uitstoot van broeikasgassen tegen 2030 met ten minste 40% te verminderen ten opzichte van 1990, in het bredere kader voor maatregelen op het gebied van klimaat en energie tegen 2030 . Eind 2018 moesten alle essentiële EU-wetgevingshandelingen worden uitgevoerd om deze doelstelling te verwezenlijken.

bottom of page